Czarna zgnilizna korzeni roślin dyniowatych

Czernienie korzeni dyniowatych to istotny glebowy patogen atakujący ogórki, choć podatne na niego są też melony i tykwy pospolite. Młode rośliny są karłowate i przywiędłe. Korzenie są niedostatecznie wykształcone i zgniłe. Są sczerniałe ze względu na tworzące się na nich pseudosklerocja. U porażonych roślin nasila się starzenie się liści, które jest powodem znacznych strat plonów. Objawy na liściach bywają podobne do wywoływanych przez grzyby odpowiedzialne za więdnięcie tkanki przewodzącej (np. Fusarium, Verticillium).

Infekcjom sprzyja temperatura poniżej 20°C. Jednak w miarę jak temperatura rośnie i/lub wzrasta zapotrzebowanie na wodę, przyśpiesza też postęp choroby. Uważa się, że przetrwanie Phomopsis scerotioides w glebie możliwe jest dzięki pseudosklerocjom lub pseudostromom. Potencjał zakażeniowy zwiększa się na polach, na których rok po roku uprawiano dyniowate.

Nie udowodniono, aby zmianowanie było skutecznym środkiem zapobiegającym czernieniu korzeni dyniowatych z uwagi na długość przeżywania pseudosklerocjów w glebie. Fumigacja gleby i/lub sterylizacja parowa mogą pomóc w redukcji populacji grzybów w glebie, ale najlepszymi metodami są szczepienie kłączy kabaczków i/lub wyprowadzenie produkcji z gleby z przeniesieniem jej na sztuczny substrat.