Biała zgnilizna cebuli wywołana przez Athelia rolfsii

Sclerotium rolfsii (teleomorfa Athelia rolfsii)

Grzyb poraża łuski okrywowe cebul, wskutek czego pojawiają się zmiany w postaci białych plamek. Zaatakowane tkanki cebuli i szyjki stają się miękkie. Rozwija się wodnista zgnilizna. Na powierzchni łusek cebuli często rozwija się biała grzybnia. Jasnobrązowe sklerocja o wielkości ziaren gorczycy tworzą się na porażonej tkance, a także w pobliskiej glebie i resztkach roślinnych.

Patogen korzysta z szerokiego spektrum roślin żywicielskich. Poza cebulą poraża 500 gatunków roślin. Grzyb może przetrwać wiele lat w glebie w postaci sklerocjów. Przez krótszy okres może przeżyć w pozostałościach zaatakowanych roślin. Może przenosić się z rośliny na roślinę w strefie korzeniowej lub wskutek ruchu gleby, a także poprzez wodę. Największe nasilenie choroby ma miejsce w czasie, gdy panują wysokie temperatury (25–30°C), a także w wypadku wilgotnych gleb bogatych w materię organiczną. Rozwój grzyba ulega gwałtownemu zahamowaniu w temperaturze poniżej 15°C, co skutkuje bardzo nielicznymi wystąpieniami choroby.

Głębokie zaoranie resztek roślin umożliwiające przysypanie sklerocjów oraz fumigacja bądź solaryzacja gleby mogą przyczynić się do zmniejszenia ryzyka wystąpienia choroby w wypadku kolejnych upraw. Płodozmian polegający na uprawie zbóż i traw zamiast cebuli może pomóc w redukcji poziomu inokulum w glebie. Ograniczenie strat podczas przechowywania cebul można osiągnąć poprzez aplikację fungicydów na już zebrane cebule, a także ich przechowywanie w temperaturze 10°C lub niższej.