Mączniak rzekomy cebuli

Typowym pierwszym objawem, jaki daje się zauważyć, jest obecność brunatno-purpurowej, przypominającej aksamit sporulacji na zdrowych, zielonych liściach. Wraz z postępem choroby zmiany, które są nieco jaśniejsze niż normalny kolor szczypioru, ulegają powiększeniu i mogą okalać liście. Zmiany przybierają jasnożółtą barwę, a następnie pojawia się brązowa martwica powodująca rozpad tkanki liścia. Zainfekowane łodygi nasienne pozostają bladożółte. Podobnie jak szczypior, często są one atakowane przez inne grzyby, zwykle gatunki Stemphylium lub Alternaria. Infekcje upraw polowych zwykle rozpoczynają się na niewielkich obszarach plantacji, po czym gwałtownie rozprzestrzeniają się na całym polu. Cebule mogą ulegać porażeniu, gnijąc w przechowalni. Po wysadzeniu dają szczypior o bladozielonej barwie.

Grzyb przeżywa w cebulach rosnących dziko, sadzonkach cebuli, resztkach roślinnych oraz w glebie. Spory przenoszone są na inne rośliny przez wiatr i deszcz w chłodne, wilgotne dni. Warunki te są niezbędne do rozwoju choroby. Spory do kiełkowania i infekcji wymagają deszczu, rosy lub wysokiej wilgotności (powyżej 95%). Grzyb rozwija się wewnątrz i wytwarza spory tak długo, jak długo panuje chłód i jest mokro.

Straty w uprawach może ograniczać systematyczne rozpylanie fungicydów, zależnie od warunków klimatycznych. Należy unikać wysadzania sadzonek cebuli zakażonych grzybem i usuwać pozostałości roślin. Rośliny uprawiać w rzędach wytyczonych zgodnie z kierunkiem dominujących wiatrów. Stosować nawadnianie kropelkowe zamiast nawadniania z użyciem deszczowni. Skuteczność w walce z grzybem pomaga też uzyskać 3–4-letni płodozmian z wykluczeniem cebuli na obszarach, na których występuje choroba.