Gebreksverschijnselen

De volgende symptomen duiden op voedingstekorten, maar er dienen bodem- en bladbemestingsanalyses te worden uitgevoerd om de voedingsbehoeften vast te stellen:

Stikstof: tekorten leiden tot in hun groei belemmerde planten met vaalgroene tot gele bladeren die vanaf de punt afsterven. Bovendien staat het blad vaak rechtop en zijn de bollen kleiner dan normaal en vroeger volwassen. De bollen zijn doorgaans zachter en gevoeliger voor rot tijdens de opslag.

Fosfor: tekorten leiden tot trage groei, later volwassen worden en een hoog percentage bollen met een dikke nek bij de oogst. Bladeren krijgen een fletse groene kleur en sterven vanaf de punt af, zonder de vergeling waarmee stikstof- en kaliumtekorten gepaard gaan.

Kalium: tekorten leiden ertoe dat het blad in eerste instantie donkergroen wordt en de punten van de oudere bladeren beginnen te verwelken, vooral aan de bovenkant. Uiteindelijk vallen de bladeren af en krijgen ze een satijnachtig uiterlijk dat geleidelijk aan papierachtig wordt, en ontwikkelen ze een vergelijkbare chlorose als door stikstoftekorten.

Magnesium: tekorten leiden tot trage plantengroei waarbij de oudere bladeren gelijkmatig geel worden over de gehele lengte.

Zink: tekorten leiden tot in hun groei belemmerde planten met een opvallende draaiing en lichte chlorose van de bladeren tussen de nerven. Uien zijn zeer gevoelig voor zinktekorten.

Molybdeen: tekorten leiden ertoe dat zaailingen slecht opkomen en doodgaan. Naarmate de plant groeit, zullen de bladeren vanaf de punt afsterven, met een zichtbare zachte overgangszone tussen het gezonde en necrotische weefsel. Uien zijn zeer gevoelig voor een molybdeentekort.

Mangaan: tekorten leiden tot trage groei, later volwassen worden en een hoog percentage bollen met een dikke nek bij de oogst. De oudere bladeren krijgen chlorose tussen de nerven, die zich ontwikkelt tot rand en ze kunnen omkrullen en uiteindelijk necrotisch worden. Uien zijn zeer gevoelig voor een mangaantekort.

Borium: tekorten leiden tot vervormde en in hun groei belemmerde planten. Bladeren worden broos en kunnen grijsgroen tot blauwgroen verkleuren. Jong blad kan vlekkerig geelgroen zijn, terwijl oudere bladeren chlorotisch worden, met puntafsterving en verzonken gedeelten. Aan de basis van de bladeren kunnen gele dwarsstrepen voorkomen die tot barsten leiden.

Zure of basische bodems leiden vaak tot voedingstekorten vanwege de immobilisatie van de voedingsstoffen. Sommige grondsoorten zijn van nature arm aan specifieke voedingsstoffen vanwege hun samenstelling. Ook overmatig of onevenwichtig gebruik van meststoffen kan ertoe leiden dat bepaalde voedingsstoffen niet beschikbaar komen voor de planten.

Gebruik een evenwichtig bemestingsprogramma. Een bodem- en bladbemestingsanalyse kan waardevolle informatie geven over een tekort of overmaat aan voedingsstoffen. Verandering van de bodem-pH en gebruik van bladvoedingsspuitmiddelen kan bepaalde tekorten aanvullen.